“Einde seizoen”

Zo de zomer zit erop, het seizoen is klaar, alle gasten zijn weer tevreden huiswaarts gekeerd. Tijd om ons te beraden op nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen, maar nu eerst ….. uitrusten. Na een heerlijke herfstvakantie met lekker weer gaan we richting de winter. De gehoopte Indian Summer werd waarheid, we hebben zelfs midden Oktober gewoon nog kunnen zwemmen in ons meertje! De avonden werden al wel koeler, maar zelfs de kampeerders hebben genoten tot het einde van de maand.

Dit jaar voor ons geen reis naar een warm oord, maar weer het strand in Normandië. Opnieuw naar Fort Mahon, het was ons in April zo goed bevallen dat we toen gelijk weer hebben geboekt. En ook daar op één dag na prima weer, de hele dag vliegeren op het strand, kuilen graven en zandkastelen bouwen, ook het grootste “kind” was er niet weg te slaan.... Fijn “en famille” spelletjes doen, uitslapen en veel boeken lezen, eindelijk kwamen we een beetje bij. Want het seizoen was lang en vol, ons einde Latijn was absoluut bereikt. Fort Mahon was eigenlijk gepland als afsluiter van de cursussen, maar het was nog niet klaar, voor de week erna stonden er in Nederland nog allerlei cursussen op het schema. Gelukkig zijn die ook voorspoedig en gesmeerd gelopen, terwijl de meisjes zich heerlijk hebben vermaakt met opi & omi, zijn wij met een gerust hart de laatste loodjes aangegaan.

“Winter”

En dan nu de winter in aantocht. Die valt hier altijd van de ene op de andere dag in, zo zit je nog in je T-shirt in de tuin, de volgende dag is het warme bed MET elektrische deken een noodzaak om in slaap te komen. De zon heeft, als deze schijnt, nog een hoop kracht, dan wonen we ineens wel in Zuid Frankrijk, maar zodra deze verdwenen is, is het vest/trui aan, snel naar binnen, welkom in één van de koudste regio's van Frankrijk. Met de regen in de eerste week van November zijn de bergtoppen van het Centraal massief alweer ondergesneeuwd.
Toen we in Nederland woonden, vond ik de herfst/begin winter altijd al heerlijk, 's avonds naar huis fietsen door de schemer terwijl je de open haard al kon ruiken. Die gaat hier dus nu aan het einde van de dag aan, de katten en de hond zoeken snel hun plekjes op rondom de kachel terwijl ik mijn kookboeken tevoorschijn haal om nieuwe dingen uit te proberen en in alle rust deze doorblader. Voor even geen klusjes die gedaan moeten worden, die liggen er morgen ook nog wel. Het kost even moeite maar de versnelling moet en gaat naar beneden. Zo vol en druk als Nederland is, zo leeg en uitgestrekt is het bij ons op de berg. Veel gasten vragen zich af of we ons niet eenzaam voelen in de wintermaanden. Nou wees gerust, ten eerste zijn we blij dat we even geen mensen om ons heen hebben en ten tweede is daar, als we weer een beetje zijn opgeladen, die eeuwige lijst met klusjes.....

Zelfs Janna & Mina hadden dit keer voor het eerst in Nederland last van de drukte. “Mam wat een hoop mensen” (oké we liepen langs het Anne Frankhuis..) en “kunnen we niet nu al terug naar huis, ik mis mijn bomen, mijn geit, de hond, katten en kippen.” De meisjes zijn wel nieuwsgierig en nemen alles in zich op, maar de verschillen beginnen nu wel op te vallen. Bij opi & omi kunnen ze rustig spelen, mijn oude poppenhuis doet nog steeds dienst, het hertenkamp is een leuk uitje op de step en de verkleedkist is ook nog in gebruik. Een dagje naar een vriendinnetje is al snel genoeg, mijn neiging iedere dag vol te plannen zoals in het begin behoort inmiddels tot een heel ver verleden, tegenwoordig kijk ik op de dag zelf hoe we ons voelen en ga dan een plan de campagne maken. Met het risico dat de vrienden die we willen bezoeken al helemaal dichtgetimmerd zitten, helaas dat komt dan wel weer een volgende keer.

“School”

De nieuwe school bevalt goed, wat zeg ik, uitstekend! Janna en Mina worden op een andere manier benaderd en uitgedaagd. Het was me in de afgelopen jaren niet opgevallen maar ik merk dat de dames baadt hebben bij een nog creatieve aanpak. Hun huidige juf is erg van overleg en vooral uitleg, eigenlijk heel ongewoon in Frankrijk. Ondanks dat de klas drie niveaus kent, zijn ze met z'n allen één klas waarvan verwacht wordt dat ze samen dingen aanpakken en oplossen. Ongeacht de leeftijd wordt er van een ieder inzet gevraagd, of het nu is voor het maken van de schoolkrant of samen bepalen wie er wat gaat zingen, superleuk. Ze hebben vier dagen per week het laatste uur van de dag toneel/zang of dans. En niet alleen zoals ik in de vorige column al schreef een met een uitvoering aan het einde van het schooljaar, maar bij elke gelegenheid die zich voordoet gaat er opgetreden worden, de eerste keer zal in November zijn met de “Marseillaise”. Normaliter is de verhouding leraar/leerling in Frankrijk vrij hiërarchisch, de meesters wil is wet en er wordt geen tegen- of inspraak geduld en beperkt de aandacht en lesstof zich vooral tot Frankrijk en zijn geschiedenis. Beatrice daarentegen is erg geïnteresseerd in de wereld om ons heen en naar de gewoontes en gebruiken van andere culturen. Zo ook naar de afkomst en achtergrond van Janna & Mina. Sinterklaas vond ze dan bij uitstek een gelegenheid om eens te onderzoeken hoe ze dat kon verwerken in een les. We gaan nu samen een project doen, ik heb voor alle kinderen uit de klas chocoladeletters meegenomen en zij gaan dan, nadat ik heb uitgelegd wat het feest is en hoe het in zijn werk gaat, lootjes trekken en voor elkaar gedichtjes schrijven. En op pakjesmiddag gaan we die dan voorlezen aan elkaar en de letters uitpakken.

“Hop paardje hop”

De passie groeit en wordt steeds groter......... paardrijden. Om zich geestelijk voor te bereiden, loop Mina het liefst alleen maar in haar paardrijbroek rond. De koffer met toebehoren wordt uitgesopt en de rijlaarzen zorgvuldig gepoetst. Janna is bezig met een inhaalslag, die heeft immers door haar arm een paar maanden achterstand, maar die laat zich niet kennen, ze zal die knol de baas worden, linksom of rechtsom... De les begint om 14.30 maar de dames worden al om 14.00 verwacht om zelf hun “cheval” in orde te maken. Tegenwoordig levert Patrick ze af en komt twee uur later weer terug om ze op te halen. Dat is dan vaak nog te kort, want de les erna zijn er grotere meisjes en die hebben zo mogelijk nog meer aantrekkingskracht op de dames. Nonchalant wordt er rondgehangen en een glimlach geworpen. En natuurlijk zijn zowel Mathieu (de 2 jaar jongere en bijna drie koppen kleinere verloofde van Mina) als zijn grotere broer Axel tevens niet te weerstaan, of ze niet gewoon aan het einde van dag kunnen worden opgehaald, ze moeten immers nog spelen met de heren.

“Mam help...”

Het is een feest te zien hoe ze hun weg vinden, het gemak waarmee contacten worden gelegd zal zeker door hun leerschool op de camping komen. Onbevreesd stappen ze samen op iedereen af, Mina soms iets vlotter en overheersender dan Janna, die bekijkt het nog eens even en trekt dan haar eigen plan. Om daarna vol over Mina heen te gaan. Het verschil wordt steeds groter, ik laat ze bewust zelf afstand nemen en ook weer toenadering tot elkaar zoeken, alleen als ze er echt niet uitkomen spring ik te hulp. De veel gehoorde klacht is terwijl ze mopperend weglopen “Jan/Mien we moeten het zelf oplossen....” Maar met het stijgen van de leeftijd wordt de mate van aanpak ook verfijnder, ik moet echt goed opletten anders word ik zwaar gepiepeld, het grote uitspelen, ook van paps en mams onderling, is nu echt een feit. Afleidingsmanoeuvrekoningin Mina weet hele rookgordijnen op te trekken om zo toch de I-pad mee naar boven te smokkelen, Janna heeft zich bekwaamd in het zonder kauwen snoep eten. Nog steeds kan de laatste volledig opgaan in haar drama. Als ik dan vraag wat er is wordt er onverstaanbaar een uitleg gemompeld, ik versta of begrijp dan niet wat ze zegt en vervolgens hebben we de poppen echt aan het dansen. Ik maak daar tegenwoordig korte metten mee, ik wil en kan daar niet in meegaan, hup naar boven en pas naar beneden als je weer normaal kan praten. Ik krijg dan meestal een allerliefst meisje ervoor terug die volledig voor rede vatbaar is en veel knuffels wil. Waaaa zo klein en nu al zo'n dametje.

“Dierenstapel”

Op mijn verjaardag heb ik dit jaar wel een heel origineel cadeau gekregen; een geit. Na aanvankelijke twijfel of dit wel het juiste huisdier voor ons zou zijn, is Bram inmiddels niet meer weg te denken uit de familie. Mina heeft zich opgeworpen als geitentrainer en inderdaad, we hebben een geit die luistert. Oké af en toe is hij Oost-Indisch doof maar over het algemeen volgt hij ons overal, hij loopt namelijk gewoon los in de tuin en heeft zijn slaaphok met uitlooppark onder de hut van de meisjes. Omdat ook voor hem de winter wel lang kan duren zo alleen, wij zitten immers toch een stuk meer binnen... hebben we een vriend erbij gezocht. Hendrik is een dwerggeitje van 3 ½ maand die volledig onder de hoede van Bram is genomen, nu al zijn de twee onafscheidelijk!! Wat is het toch een feest om al die beesten bij elkaar te zien, inmiddels 3 katten, 1 hond, 4 kippen en 2 geiten die het allemaal uitstekend met elkaar kunnen vinden, Brutus (kat) slaapt in het hok bij de geiten, Linus & Luna (katten) bezoeken de kippen regelmatig en Ollie (hond) rent samen met Henrik & Bram (geiten) de poten onder het lijf vandaan. Daartussen scharrelen wat kippen en 2 heerlijke meisjes, wat een waardevol geschenk is het toch om hier te mogen wonen! De ruimte, de rust, de schoonheid in alle kleine dingen, het maakt ons een gelukkig stel mensen.

Het schrijven van deze column was me weer een genoegen, dank je wel voor het lezen en tot de volgende keer.

Babs Mollema